Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Recte, inquit, intellegis. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Ecce aliud simile dissimile. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Duo Reges: constructio interrete. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Hoc tu nunc in illo probas.

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.
Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;
Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.
Minime vero istorum quidem, inquit.

Equidem e Cn.: Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.
Bork: Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Quid Zeno?: Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?
At certe gravius.: Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.
Bork: Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.

Tuum credibile?
Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.
Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.
Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Tum mihi Piso: Quid ergo? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Quo modo igitur, inquies, verum esse poterit omnia referri ad summum bonum, si amicítiae, si propinquitates, si reliqua externa summo bono non continentur?

Quibus ex omnibus iudicari potest non modo non impediri
rationem amicitiae, si summum bonum in voluptate ponatur,
sed sine hoc institutionem omnino amicitiae non posse
reperiri.

Quae possunt eadem contra Carneadeum illud summum bonum
dici, quod is non tam, ut probaret, protulit, quam ut
Stoicis, quibuscum bellum gerebat, opponeret.

Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum?